Rys historyczny: Pierwsza historyczna wzmianka na temat istniejącej Parafii Katolickiej sięga 1484 r. Po reformacji powstaje Parafia Ewangelicka (1564 r.) z pierwszym proboszczem Mateuszem Ricoloviusem. W latach 1565 – 1566 wybudowany zostaje tu drewniany kościółek. W sprawozdaniu z wizytacji 15.X.1579 r. bp. Jan Wigand wspomina o istnieniu drewnianego kościoła oraz zabudowań. Pożar z 1622 r. zniszczył zabudowania kościelne i plebanie. Następne lata to najazd Tatarów z 1656 roku. Kościół i szkoła parafialna, jako jedne z nielicznych budynków we wsi, nie uległy wówczas zniszczeniu. W 1700 r. drewniany kościół zaczął grozić zawaleniem. Rozpoczyna się budowa masywnego kościoła na starych fundamentach w 1713 r. Parafianie nie uzyskują jednak zgody na zakup nowego drewna, dlatego część budowli (dach i dzwonnica) pozostaje w złym stanie. Na prośbę starosty ełckiego w 1720 r. król Fryderyk Wilhelm I wyraża zgodę na dalszy remont świątyni. Przebudowa kościoła i szkoły parafialnej została dokonana w latach 1730-39. Budowa drewnianej dzwonnicy zakończyła się 1754 r. W latach 1774-89 przeprowadzono dodatkowo gruntowny remont dachu kościoła, uszkodzonego podczas silnej burzy. W 1750 r. Johann Christoph Ungefung (1725-1788 buduje organy mając pozwolenie od władz pruskich na terenie całych Prus Książęcych na budowę organ, odnowione 1810 r. Od 1987 r. Kościół wpisany w rejestr zabytków natomiast organy od 2007 r. Zachowany do dziś budynek świątyni pochodzi z 1865 r. Z poprzedniego kościoła zachowane zostały jedynie, pochodzące jeszcze z 1565 r. fundamenty i podpiwniczenie wieży. Nowy kościół poświęcono w 1867 r. Przed wojną blisko 40% parafii ewangelickiej to wierni języka polskiego dlatego nabożeństwa w kościele były dwujęzyczne. Na skutek działań wojennych w 1945 r. mieszkańcy parafii Grabnik opuszczają swoje gospodarstwa. Od tego roku rozpoczyna się życie religijne kościoła rzymskokatolickiego w samodzielnym ośrodku duszpasterskim. Przez osiemnaście lat kościół był obsługiwany przez księży Kanoników Regularnych Laterańskich z Ełku a także był filią parafii w Starych Juchach. Od 1968 r. do parafii przybywa pierwszy ks. kan. Romuald Czajewski a w 1971 r. ks. prał Stanisław Rogowski (obecnie rezydent). Parafia została erygowana w 1982 r przez bpa warmińskiego Jana Obłąka.

Wyposażenie świątyni: Po parafii ewangelickiej nie pozostało żadne wyposażenie kościoła. Obecnie w prezbiterium znajduje się duży krzyż z Chrystusem (5m) , obraz M.B. Częstochowskiej i tabernakulum. Prezbiterium wykonane z granitu, na którym znajduje się ołtarz i ambona. W kościele znajdują się współczesne witraże, na których widnieje wizerunek Chrystusa Pana. Ponadto na ścianach umieszczono drewniane płaskorzeźby Drogi Krzyżowej. W świątyni jest chrzcielnica i dwa obrazy: św. Maksymiliana M. Kolbe i Sługi Bożego ks. Jerzego Popiełuszko. Kościół posiada zabytkowe organy z 1750 r. przebudowane w 1926 r. Na drewnianej wieży znajduje się stalowy dzwon z 1924 r. Przed wojną znajdował się drugi dzwon z brązu z napisem ANNO DOMINI 1661 SI NOBIS QUIS CONTRANOS, który obecnie znajduje się w kościele w Niemczech w miejscowości Egenroth/Taurus.

Odpust: Msza św. o godz. 13.00 blisko dnia 26 sierpnia z udziałem pielgrzymów wędrujących z Ełku i pobliskich parafii.

Księgi parafialne: od 1963 r. Od 1945 do 1963 r. księgi parafialne w parafii Stare Juchy; księgi parafialne przed 1945 r. w Państwowym Archiwum w Olsztynie