24 listopada 2024 r. w Uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata Mszą św. o godz. 23.00 została zainagurowana Kaplica Wieczystej Adoracji. Co prawda od dawna w kościele św. Aleksandra, w bocznej kaplicy można było adorować Najświętszy Sakrament, a więc ŻYWEGO i PRAWDZIWEGO Jezusa. Natomiast po godzinie 24:00, kiedy rozpoczął się nowy dzień, 24 dzień listopada A.D. 2024, adorowanie Jezusa stało się już nieustanne, wieczyste, trwałe. „To nowy, miejmy nadzieję, że wspaniały i ważny rozdział w historii tej parafii, naszego miasta i w ogóle w naszej ziemskiej drodze do „królestwa niebieskiego” – mówił ks. Antoni Skowroński, proboszcz parafii, celebrujący uroczystą Eucharystię.
Podczas homilii wyjaśnił sens i znaczenie aktu Adoracji. Mówił: „Adoracja Najświętszego Sakramentu to praktyka w Kościele katolickim, polegająca na oddawaniu czci i uwielbianiu Jezusa obecnego w Eucharystii. Ma ona na celu głębsze zjednoczenie wiernych z Bogiem oraz rozwijanie relacji z Jezusem. Przypomnę, że w czasie adoracji można modlić się, medytować, rozważać Pismo Święte, czy po prostu trwać w ciszy przed Bogiem.
Natomiast głównym celem adoracji Najświętszego Sakramentu jest: Przede wszystkim – oddanie czci i uwielbienie Boga. Adoracja jest formą oddania chwały Bogu, uznawania Jego wielkości i miłości. Dalej: ten czas spędzony przed Najświętszym Sakramentem jest szansą na osobistą modlitwę i refleksję, nad sobą samym, nad życiem….
Jest to także sposobność na zjednoczenie się z Chrystusem: Wierzymy, że adoracja zbliża nas do Jezusa, co sprzyja duchowemu wzrostowi i przemianie. I jeszcze jedno: Adoracja może i powinna prowadzić wszystkich adorujących – ale także tych za których się modlimy – do pokuty i pojednania. Bo jest to czasem refleksji nad własnym życiem i prośbą o przebaczenie grzechów. To takie ważniejsze cele i rezultaty adoracji.
Serce człowieka, dzięki adoracji Najświętszego Sakramentu, może stać się oazą ciszy, w której człowiek usłyszy głos samego Pana Boga. I to jest cel pracy, walki, którą należy podjąć, gdy pragnie się wejść w tę jedyną swego rodzaju ciszę, jaką proponuje człowiekowi Pan Bóg podczas adoracji. Bo adoracja to nie tylko ta godzina przed Najświętszym Sakramentem. To stan umysłu i serca. Umysłu, który pamięta i serca, które tęskni.
Niech więc stanie się ona naszym życiem i pragnieniem… Prośmy Boga aby pobłogosławił to dzieło i był też błogosławieństwem dla całej WSPÓLNOTY wieczystej adoracji w tej kaplicy”.
Moment przeniesienia Najświętszego Sakramentu do kaplicy Adoracji poprzedził Akt Oddania swego życia Chrystusowi Królowi Wszechświata oraz Litania do Serca Jezusowego, po których celebrans uroczyście przeniósł Najświętszy Sakrament do bocznej kaplicy i od tego czasu została zapoczątkowana nieustanna adoracja Jezusa.
Dziękujemy Bogu i tym wszystkim, którzy przyczynili się do tego historycznego momentu, aby Obecność Boża w Najświętszym Sakramencie była nieustannie czczona i uwielbiana.
s. Dawida Prusińska
