Rys historyczny: Kościół został zbudowany w latach 1922-25, w miejscu poprzedniego kościoła z połowy XIX w., który uległ zniszczeniu podczas I wojny światowej. Także w okresie działań wojennych okresu okupacji hitlerowskiej kościół mocno ucierpiał, a jego oryginalne wyposażenie zostało zniszczone. Przez pewien czas znajdował się tu nawet magazyn i stajnia. Odnowienia świątyni podjęli się Kanonicy Regularni Laterańscy, którzy przybyli do Ełku z Krakowa w 1945 roku. Naprawiony został chór, ławki, posadzka. Ołtarz główny przeszedł gruntowny remont; do kościoła wstawiono także dwa prowizoryczne ołtarze boczne. Krakowscy Kanonicy ofiarowali też kościołowi w Ełku obraz Serca Pana Jezusa, który umieszczony został w ołtarzu głównym. Obecnie ołtarz ten, wraz z obrazem, znajduje się w kościele parafialnym w Klusach. Tuż po objęciu placówki przez Kanoników, kościół został oddany w opiekę Najświętszemu Sercu Pana Jezusa. Poświęcenia świątyni dokonał ks. Jan Tokarz CRL. Niedługo później, 20 listopada 1946 roku, przy kościele utworzona została samodzielna parafia. Świątynię konsekrował 27 maja 1964 roku ks. bp Józef Drzazga. W maju 1958 roku ełcką świątynię nawiedził Sługa Boży Prymas Polski kard. Stefan Wyszyński.
Wyposażenie: Dzisiejszy wygląd świątyni to przede wszystkim wynik gruntownego remontu, przeprowadzonego z inicjatywy ks. Wiktora Szoty CRL w połowie lat 50. XX w. Powstały wówczas nowe ołtarze, bogata polichromia i witraże. Wykonano także nowe żyrandole, boazerię, konfesjonały, ławki, posadzkę. Nieco później, na początku lat 80., renowacji poddano także sam budynek kościoła, uzupełniając ubytki w murach, remontując wieżę i wymieniając dach. Imponująca, monumentalna sylwetka świątyni, zbudowanej w stylu pruskiego neogotyku, zwraca uwagę z daleka. Grube mury ogromnego kościoła wykonane są z czerwonej cegły. Do wielobocznie zamkniętego prezbiterium, opiętego szkarpami i ozdobionego krenelażem, przylega zakrystia. W dolnej części korpusu nawowego widnieją niewielkie, białe wnęki – zamurowane okienka będące pozostałością dawnej konstrukcji chóru. Ponad nimi widnieją ostrołukowe, witrażowe okna. Do wnętrza świątyni prowadzą trzy wejścia, z których boczne ozdobione są neogotyckimi podcieniami, zaś główne niewielkim portalem oraz figurami św. Piotra i Pawła, patronów Kościoła Powszechnego. Budowla podzielona jest na trzy nawy, wyodrębnione smukłymi, wielobocznymi filarami. Prezbiterium, wypełnione monumentalnym ołtarzem głównym, oddzielone jest od nawy głównej wysmukłym łukiem tęczowym, ozdobionym bogatą polichromią. Ołtarz główny, mierzący aż 11 metrów wysokości, wykonał na początku lat 60. XX w. Stefan Zawistowski, według projektu artysty malarza Józefa Warzyńskiego. W jego polu głównym znajduje się rzeźba przedstawiająca Najświętsze Serce Pana Jezusa. W niszach po obu stronach ołtarza umieszczone są mniejsze figury św. Augustyna – patrona zakonu Kanoników Regularnych, oraz św. Krzysztofa, patrona kierowców. Rzeźby te są autorstwa artysty rzeźbiarza Walichnowskiego z Warszawy. W dolnej części ołtarza znajduje się złocone tabernakulum, ozdobione płaskorzeźbami aniołów adorujących Najświętszy Sakrament. Nad bramkami, otwierającymi się na obejście ołtarza, widnieją herby Warmii i Kanoników Regularnych. Ołtarz zwieńczony jest medalionem z symbolem Trójcy Świętej. Na ścianie tęczowej umieszczone są dwa utrzymane w tym samym stylu ołtarze boczne. Stronę prawą zajmuje ołtarz Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Sam ołtarz, projektu Józefa Warzyńskiego, wykonał Stefan Zawistowski. Po drugiej stronie ściany tęczowej znajduje się ołtarz św. Józefa, zbliżony konstrukcyjnie do ołtarza Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Umieszczony jest w nim wizerunek św. Józefa z Dzieciątkiem, utrzymany w stylu bizantyjskim. Ołtarz ten pochodzi z roku 1962. Obok niego, na zakończeniu lewej nawy, wznosi się strzelisty ołtarz Krzyża Świętego, którego wnęka wypełniona jest panoramą Jerozolimy, na tle której widnieje krzyż w rozpiętym na nich Chrystusem. Po bokach krzyża umieszczone są rzeźby Matki Bożej i św. Jana Ewangelisty. Płyciny okalające wnękę pokryte są ornamentami, przedstawiającymi narzędzia Męki Pańskiej. Polichromia kościoła łączy ona w sobie zdobnicze elementy sztuki kaszubsko-mazurskiej z elementami symboliki chrześcijańskiej oraz scenami z Biblii i z życia świętych. Przedstawieni są tu: św. Jan Kanty, św. Kazimierz, św. Stanisław Kostka, św. Andrzej Bobola, św. Stanisław Szczepanowski, bł. Czesław Odrowąż, św. Kinga, św. Jadwiga Śląska. Szczególnie interesujące malowidła zajmują ściany prezbiterium, przedstawiając wizję św. Małgorzaty Marii Alacoque oraz Ukrzyżowanie. Cała polichromia zaprojektowana została przez prof. Władysława Drapniewskiego z Pelplina, zaś wykonali ją: Józef Warzyński oraz Kazimierz i Leon Drapniewscy. Uzupełnieniem imponującej polichromii są barwne witraże, przedstawiające sceny ze Starego i Nowego Testamentu, będące ilustracją miłosiernej miłości Boga względem człowieka. Witraże zaprojektowała Helena Bożykowa, zaś wykonane zostały w słynnym krakowskim zakładzie Żeleńskich. Stacje Drogi Krzyżowej, wyrzeźbione zostały przez artystę Kazimierza Schefera. Organy istniejące w kościele zostały zbudowane w 1925 tuż po wybudowaniu kościoła przez niemiecka firmę: Furtwangler et Hammer z Hanoweru.
Odpust: Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa
Księgi parafialne: od 1945, kronika parafialna od 1945 r.
Telefon: (87) 621-60-10