Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa kojarzy nam się powszechnie z piękną, barwną procesją, w której czcimy Jezusa obecnego w Najświętszym Sakramencie. Jest On bowiem sercem życia Kościoła, bo Eucharystia dzieje się na Mszy św., jest ściśle związana z Mszą św., bezkrwawą ofiarą Jezusa Chrystusa. To prowadzi nas w zamyśleniu do Wielkiego Czwartku, kiedy Pan Jezus wypowiedział znaczące słowa: „Bierzcie i jedzcie, to jest Ciało Moje (…), to jest Krew Moja” (Mt 26,26-28). To testament Jezusa, ustanawiający Jego obecność w Kościele na wszystkie czasy. Dzięki temu, że Jezus Eucharystyczny jest w nim obecny, Kościół jest żywy i mocny mocą swojego Pana. I rzeczywiście Eucharystia jest dla nas najważniejszą sprawą, która wiąże nas z samym Bogiem, naszym Zbawicielem Jezusem Chrystusem.
Sobór Watykański II podkreślił, że Jezus jest obecny w Eucharystii „vere, realiter ac substantialiter”. Dzięki tej substancjalnej obecności Jezus oddaje się nam, możemy Go dotykać i być z Nim. Jego obecność zaznacza się w całym życiu Kościoła. Nie ma Kościoła bez Eucharystii. Dzięki niej on istnieje, pokazuje Zbawiciela świata, miłość Bożą, dzieło zbawienia. Zatem Eucharystia uświęca Kościół. Jezus Eucharystyczny sprawia, że Kościół żyje Duchem Świętym, obecnym w jego życiu, a także w życiu każdego chrześcijanina.
Procesja Bożego Ciała, istniejąca już w zasadzie od XIV wieku, jest wyznaniem miłości i czci do obecności „vere” – prawdziwej, „realiter” – realnej i „substantialiter” – substancjalnej Jezusa w Eucharystii. Ta obecność Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie jest mocno podkreślana. Wszystko dzieje się wokół Niego. Kapłan niosący monstrancję czyni to z wielką czcią i uszanowaniem. To dla Jezusa w procesji obok kapłana idzie asysta z baldachimem oraz wierni ze śpiewem uwielbienia, a dziewczynki pierwszokomunijne sypią kwiaty. Procesja prowadzona jest zwykle przez najważniejsze w przestrzeni sakralnej miejsca danej miejscowości, obejmujące m.in. krzyże i kapliczki.
Na drodze procesji buduje się cztery ołtarze, przy których czyta się lub śpiewa odpowiednie teksty Ewangelii, chóry wykonują pieśni eucharystyczne, a celebrans głosi słowo Boże. Szczególny klimat ma ta uroczystość zwłaszcza na wsiach i w małych miasteczkach, a także w regionach, gdzie silniej kultywuje się tradycje.
W czasach komunistycznych pokazywano często np. łowicką procesję Bożego Ciała, w której wierni szli w strojach regionalnych, zwracając oczywiście uwagę na sprawy folkloru. Ale każda parafia na swój sposób dokonuje aktu uczczenia Jezusa Eucharystycznego, któremu należy się uznanie i chwała. Bo jest to nasz Zbawiciel, Ten, który przychodzi z nieba, żeby nam błogosławić. Śpiewamy: „zagrody nasze widzieć przychodzi i jak się dzieciom Jego powodzi”. Jezus nam błogosławi, umacnia naszą wiarę.
Po uroczystości Bożego Ciała następuje oktawa, w czasie której Pan Jezus odbiera w procesjach parafialnych wyrazy naszego hołdu, dziękczynienia, przebłagania i prośby. Te dni są uznawane za czas szczególnej łaski. Koniec oktawy wieńczy poświęcenie wianków przygotowywanych z ziół leczniczych i pierwszych kwiatów – symbol ludzkiej pracy i Bożych darów. Nie zmarnujmy pięknego czasu uroczystości Najświętszego Ciała i Krwi Pana Jezusa. Przede wszystkim starajmy się uświadomić sobie, że ten Pokarm ofiarowany nam przez Boga ma doniosłe skutki, bo nie kończy się na samym ziemskim życiu.
Główna Msza święta dla mieszkańców Ełku i gości odbędzie się na Placu św. Jana Pawła II o godz. 11. Następnie na placu odbędzie się tradycyjna procesja do czterech ołtarzy.
źródło: niedziela.pl
